I really enjoyed singing and playing with Wilson – we had a ball. Wilson and I had picked songs for the session – some old, some new, some borrowed. We had lots of fun cooking up our special musical stew with all the natural ingredients, spices and flavors – enjoy!
— Hans Theessink

For many, many years I’ve been wanting to work with Hans. So I am very happy and proud to record this Duo Album with him. It was one of the most beautiful experiences that I ever had as an artist.
— Big Daddy Wilson

Hans Theessink en Big Daddy Wilson zijn beiden charismatische entertainers en soulvolle performers. Ze hebben naam gemaakt als muzikanten en songwriters. Beiden bewonderden elkaars kunst, al ontdekten deze heren de blues op totaal verschillende manieren. Aan de ene kant de Nederlandse jongen die naar Big Bill Broonzy op de radio luisterde en sindsdien nooit zijn liefde voor rootsmuziek is kwijtgeraakt. Aan de andere kant een in Duitsland gestationeerde Amerikaanse soldaat, die afkomstig is uit het moederland van de blues, maar de muziek van zijn voorouders pas heeft leren kennen als 'een vreemdeling ver van huis'. Ze maakten een plan om samen een album op te nemen en gingen aan de slag zodra de coronaregels wat verslapten. Hans Theessink staat bekend om zijn warme bariton, maar vooral als een gevoelige virtuoos op bijna alles waar snaren op zitten en Wilson is een rotsvaste percussionist met een even prachtige stem. De kers op de taart is nu het vocale samenspel dat hun eerste duoalbum "Pay Day" tot een sterk album maakt. Hun vocale dialogen - of het nu blues, roots, folk of gospel is - smelten samen alsof ze nooit iets anders hebben gedaan. En dat het genoegen wederzijds is, is te lezen in de hoestekst van "Pay Day", maar vooral te horen.

Theessink woont al tientallen jaren in Wenen en Wilson heeft ook al lang zijn tenten opgeslagen in Duitsland. In het internationale bluescircuit hebben deze muzikanten op hun eigen manier naam gemaakt, want beide bezitten een speciaal, natuurlijk charisma dat bijdraagt tot hun uniciteit en hen tot de meest gevraagde artiesten van de bluesscène maakt, en daarom kwamen ze elkaar steeds op festivals tegen. In de loop van alle voorbije jaren zou dit nog vaak gebeuren (zie video van concert uit 2019) en nog dit jaar in de maand juli zetten zij zich samen op hun stoelen in de gezellige ‘Pinky's Paradise Studios’ in Styria, Oostenrijk, om hun broederschap te bezegelen. Beide bluesmannen creëerden er een intieme sfeer met hun akoestisch gitaar, gedreven percussie, en vooral de warme sound van hun respectievelijke stemmen. Spijtig dat zelfs niet een select groepje bluesfans het bluesevenement kon bijwonen, want dit publiek zou zich terdege bewust van het voorrecht geweest zijn, want een live opname zou iets meer sfeer brengen, maar corona besliste er anders over. Wat applaus en gejuich zou deze opnames iets meer opfleuren, al hebben beide bluesmannen dit ook weer niet nodig want beide giganten spelen en zingen de sterren van de hemel op vier met verve gebrachte covers en vertolken netjes verdeeld elk zes songs uit het eigen repertorium waarbij de verschillende stemtimbres voor afwisseling zorgen.

Opener "Everybody Ought To Treat A Stranger Right", de welbekende klassieker van Blind Willie Johnson is direct raak. De toon is gezet en dit nummer kan qua actualiteit nauwelijks overtroffen worden. Het lied is geschreven in 1930 en heeft in 2021 nog niets aan relevantie ingeboet. En Mississippi John Hurt's "Pay Day" zou ook kunnen worden opgevat als een verwijzing naar onze maatschappij, want uiteindelijk betaalt iedereen. Catastrofes daarentegen hebben altijd een belangrijke rol gespeeld in de Amerikaanse rootsmuziek, vooral in de folk en de blues, zoals de grote overstroming van de Mississippi in 1927. Het covid gerichte "Virus Blues" van Hans Theessink dat een dringende oproep tot cohesie is, maakt waarschijnlijk ook deel uit van deze traditie die naar het heden is overgebracht, vooral omdat het geen verschil maakt, of je rijk of arm bent, of je geel, zwart of blank bent. De bevriende bluesmannen laten, ten overvloede, nog maar eens horen dat ze van alle markten thuis zijn met nummers als "Vintage Red Wine" van Theessink en het daarop volgende "I Got Plenty" van Wilson, songs waarin ze hun narratieve verhaallijnen uitzetten met een soms bedekte boodschap hetzij onderhuidse kritiek zoals in het bittere "Hard Time Killing Floor". En ja hoor, hun eigen liedjes zijn eigenlijk zeker zo sterk als die bluesklassiekers.

Het gitaarspel is uiteraard om van te smullen. Het is al lang bekend dat Hans Theessink ongeëvenaard is als fijnzinnig virtuoos op de snaren. Dit intens en indringend gitaarspel in combinatie met hun diepe donkere vocalen met een rauw randje stuwen de nummers naar grote hoogte. "Pay Day" is dan ook een heerlijke bluesplaat van Hans Theessink en Big Daddy Wilson. Ik geef toe: nergens is het vernieuwend of vooruitstrevend, maar daar is de blues mijn inziens ook niet het genre naar. Gevoel en beleving staan centraal in de blues en daar weten deze heren op mooie wijze invulling aan te geven. Niet alleen op "Pay Day", maar over het algemeen door hun gehele oeuvre.

Releasedatum: 3 december